मनको शहर एक्लो शमशान लाग्छ।
भेटिन्छन् धेरै अनुहारहरू बाटामा,
तर तिमी बिना हरेक अनजान लाग्छ।
शब्द लेख्छु, तर अर्थ हराउँछ,
कविता त लेखिन्छ, तर बेहान लाग्छ।
म मुस्कान देखाउँछु संसारलाई,
तर भित्र कतै गहिरो त्रासान लाग्छ।
तिमी टाढा भएर पनि नजिक छौ,
तिमीबिनाको माया—एक प्रमाण लाग्छ।
यादहरू तिमीले छाडेका फुलझैँ फक्रिन्छन्,
तर मनभित्र कतै शून्यता उही जान लाग्छ।
गजल - प्रेम श्रेष्ठ
सब्द संकलन- हेमन्त नाथ
[ बेहान” — अशांत, उदास, मन बेचैन
त्रासान” — डराएको, भयभीत, चिन्तित, वा आत्तिएको
“जान” — गएको, टाढा भएको, ]